Domingo, 15 de xullo.

Hoxe tiñamos que deixar o albergue ás 11:00h. e xusto ás 10:50, tras almorzar e recoller os 11 m² de cuarto nos que tan cómodos estivemos durante estas tres noites, despedímonos da rapaza que o atende e quedamos en vernos de novo o vindeiro sábado que é cando temos previsto volver do Mar Negro.

Sen a tranquilidade que nos aportaba o GPS, pois non resucitou a pesar da pequena esperanza que eu aínda gardaba, saímos dirección Odessa e circulamos durante case 500 quilómetros por unha das mellores estradas que hai no país. Parecíase a unha autovía pero co firme moi irregular e deteriorado, con tractores e maquinaria agrícola, coa xente atravesando por calquera lugar e vendendo variados produtos do campo en ambas marxes da estrada. A paisaxe é totalmente chá e obsérvanse grandes plantacións de cereais, con razón se consideraba Ucraína como o graneiro da antiga URSS.

Aproximadamente na metade do camiño tivemos un contratempo moi desagradable. Parounos a policía e hoxe si que non había motivo ningún para deternos, tras ensinarlle Carlos a documentación do coche, pasaporte e mais o seu carné de conducir internacional, fxérono baixar do coche e acompañar ao policía a un local no que, estando os dous sós, pediulle 3500 UAH (350€), cando Carlos insistiu preguntando a razón pola que lle tiña que dar eses cartos limitouse a dicir que circulabamos a máis velocidade da permitida cando iso nin era certo nin puido demostralo de ningunha maneira… Discutiron acaloradamente porque aquelo era un roubo e entón fíxolle poñer sobre a mesa os cartos que levaba e menos mal que naquel peto só tiña 1250 grivnas; Carlos non consentía que se quedase con todo contándolle que tiña catro fillos aos que alimentar e chegando incluso a sacar o móbil para chamar á embaixada… Finalmente estafáronnos 700 grivnas (70€) e deixáronnos moi mal corpo, moita rabia e indefensión pois sabemos que ante calquera problema non se pode contar coa súa axuda e temendo que noutro momento volva ocorrer… O que si faremos é contactar coa Embaixada Ucraína en España para que saiban o que están a facer e de que maneira os prexudica de cara a abrirse ao turismo :(  


En fin, fixemos unha pequena parada para xantar e seguimos pois queriamos chegar algo cedo ante a incertidume de se nos sería doado atopar a casiña na que pasaremos os vindeiros días. Sentímonos moi ben ao ver que o GPS non é imprescindible e de que segue a ser suficiente co mapa de estradas para chegar á primeira á pequena localidade na que nos instalaremos, Velykodolyns´ke.

É un lugar rural que nada que ver con Kiev, por suposto. Unha casiña no campo con finca e xardín propio. Alí estaban para recibirnos os pais do señor co que eu “tratei” hai xa un montón de meses pois el vive fóra; conseguimos entendernos grazas ao ruso (ou ucraniano) desta xente e o escaso inglés do fillo e mais meu que falabamos por teléfono facendo así el de intérprete. Toda unha experiencia!!

Como aínda eran as seis da tarde e a temperatura fóra chegaba aos 40º, decidimos coller os bañadores e marchar en busca da praia. Alí se deron un baño Carlos, Paulo e mais Rosalía. Que ilusión nadar no Mar Negro!

Despois atopamos aberto un gran supermercado e alí enchemos o carro da compra para facer de cear ao chegar a casa e cociñar algo máis nos vindeiros días.

E así, cansos, malhumorados co episodio do policía e excesivamente acalorados deitámonos para descansar e intentar vivir mañá un día algo máis tranquilo dentro do que a ansia por coñecer lugares nos permita.

Ata mañá!!!