Hoxe foi
outro día intenso. Erguémonos descansados e sen présas para almorzar na casa.
Aproveitamos as primeiras horas da mañá para lavar roupa, limpar un pouquiño e
distribuír en mochilas pequenas e coloridas o contido dos dous bolsos grandes
que aínda nos quedan.
Despois
lanzámonos á aventura co mapa de estradas, un enderezo que atopei hai meses en
Internet (é un dos orfanatos cos que intentei contactar por correo postal sen
chegar a recibir resposta) e cun papeliño no que Наталия escribiu en ucraniano algo así como que somos unha familia de Galicia
(España) coa única pretensión de darlles material escolar para os nenos e nenas
do orfanato. Con esta importantísima “equipaxe” saímos da casa cara a
Bilhorod-Dnistrovsky.
Tras
circular durante hora e media por este tipo de estradas cheas de baches e
socavóns pero contemplando unha paisaxe impresionante que incluíu a
desembocadura do Río Dniéster no Mar Negro, tras esa viaxe que nos resultou
levadeira chegamos a Bilhorod-Dnistrovsky e atopamos unha enorme fortaleza
construída polo pobo moldavo entre os séculos XIII e XV. Accedimos á fortaleza
podendo camiñar polos seus muros e visitar os torreóns. Alí mesmo tomamos unhas
salchichas que xa nos serviron de xantar.
A
continuación comezamos a búsqueda do orfanato sen moitas esperanzas de atopalo
á vista do difícil que nos resultou nas outras ocasións aínda contando coa
inestimable axuda de Наталия e
mais do GPS.
Preguntamos
a un par de persoas pola rúa ata dar coa terceira qe foi unha velliña das que
levan pano na cabeza igual cas nosas avoas galegas de hai corenta anos. Cando
lle ensinei o papel co enderezo, a señora axiña soubo do que lle falaba e esforzouse
moito para darse a entender, ante as dificultades que tiñamos para entendernos
parou a un rapaciño novo que pasaba pola rúa, el tampouco falaba inglés pero
ofreceuse para acompañarnos e subiu á furgoneta para ir con nós. Démoslle unha
propina e manifestouse tremendamente agradecido o bo do rapaz… e nós tamén!!!
Este orfanato pareceunos dos máis necesitados e
deunos a entender que canto máis lonxe están da capital, menos axudas
gubernamentais deben recibir. Conta con dous edificios, un para maiores a
partir de 7 anos e outro para os menores desa idade. No primeiro edificio só
estaba o porteiro quen logrou explicarno que os rapaces estaban pasando este
mes no mar e indicounos onde estaba o outro orfanato. Neste botaron man do
teléfono e así un señor desde outro punto fixo de intérprete falando comigo por
un lado e mais coa señora que nos atendeu por outro. Contoume que teñen arredor
de douscentos nenos e nenas e moitas dificultades para poder atendelos, as
instalacións víanse deficitarias e cos nenos non estivemos pois, aínda que nos
gustaría, non o solicitamos para evitar que se poidan sentir incómodos (abondo
teñen os pobres). O que fixemos foi deixarlles os vosos agasallos no despacho
da directora que, desgraciadamente, estaba moi ben acondicionado e nada tiña
que ver co lugar onde estaban os nenos :(
De volta a casa paramos en Illichivs´k para facer a compra e botarnos un par de veces polo tobogán cos nenos e nenas ucraínos.
Satisfeitos co lugar onde deixamos as últimas “mochilinhas” desandamos o camiño andado sen ningún contratempo e gozando novamente co impresionante encontro entre o Río Dniéster e o Mar Negro. Todo un espectáculo!!!
Acomodámonos
na casa, preparamos unhas tortillas, recollemos a roupa xa seca, duchámonos e
os pequenos entretivéronse montando un ventilador coma se dun xoguetiño dos
“ovos Kinder” se tratase…
E
cansos, moi cansos unha vez máis, deitámonos esperando por un novo día e
sentindo a satisfacción de ter cumprido coa misión de entregar TODAS as vosas
cousiñas a nenos e nenas que cremos as necesitan máis ca nós.
Grazas!!!
Sem comentários:
Enviar um comentário